Οι επιστήμονες που βοηθούν τους μαθητές να ονειρεύονται

Ο παππούς μου γεννήθηκε στην ιταλοκρατούμενη Λέρο. Λίγο μετά την Απελευθέρωση, αμούστακος ακόμα, άφησε τους γονείς του για να πάρει το πλοίο της γραμμής και να ταξιδέψει μόνος μέχρι τον Πειραιά. Τι έκανε ένα παιδί μόνο του στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια; Το προφανές: έψαχνε να βγάλει το ψωμί του και να στείλει δυο δραχμές πίσω στην οικογένειά του.

Ο μικρός Θοδωρής πέρασε τον επόμενο μισό αιώνα κατά κύριο λόγο στην οικοδομή: μπετά σε πολυκατοικίες στα χρόνια της αντιπαροχής, καλώδια στις εργολαβίες του ΟΤΕ στα χρόνια της ανάπτυξης των τηλεπικοινωνιών, άσφαλτο στους δρόμους στα χρόνια των ολυμπιακών έργων. Δεν χρειάζεται να σου διηγηθεί πολλά ο παππούς για να καταλάβεις πόσο πέτρινα ήταν τα χρόνια του. Όταν τελείωνε από τη δουλειά, όπου κι αν αυτή ήταν στην Αττική, έπαιρνε το αστικό λεωφορείο για το Μενίδι –που τότε ήταν ακόμη ένα μάτσο χωράφια– για να «ρίξει» παράνομα μια πλάκα και να χτίσει στη ζούλα, με τη βοήθεια του κουνιάδου του, ένα σπίτι, μπας και να γλιτώσει από το ενοίκιο στον Πειραιά και αφήσει στα παιδιά του ένα κεραμίδι.

Η λαχτάρα της ελληνικής κοινωνίας να σπουδάσει τα παιδιά της

Με τα χρόνια ο παππούς μου είχε έναν καημό: τα παιδιά του