Η εξιλέωση της μάγισσας
Η συλλογική εικόνα της μάγισσας δεν είναι πια αυτό που ήταν. Έχοντας προ πολλού ξεφύγει από τα δίπολα καλή-κακιά και όμορφη-άσχημη γριά με τρίχες στη μύτη, η μάγισσα στις μέρες μας δεν ανήκει στη χώρα των παραμυθιών ή της παραφιλολογίας του τρομακτικού φολκλόρ και στην ποπ κουλτούρα δεν σχετίζεται πια με το μεταφυσικό, τις ιεροτελεστίες, ούτε καν με τη θρησκεία των wicca.
Έξω από το σύμπαν των ζόμπι, των βαμπίρ και όλων των άλλων πρωταγωνιστών στο πάνθεον του τρόμου, οι μάγισσες βρίσκουν την πραγματική τους δύναμη ως το ισχυρότερο σύμβολο του φεμινισμού. Όχι για την ικανότητά τους να κινούνται εκτός των περιορισμών του θνητού κόσμου, αλλά επειδή ενσαρκώνουν ένα είδος δυναμικής θηλυκότητας εκτός των περιορισμών της ανδρικής επιρροής και εξουσίας. Δεν πρόκειται καν για καινούριο φαινόμενο, αφού η μορφή της μάγισσας ανέκαθεν αδιαφορούσε για το πατριαρχικό αφήγημα περί γυναικείας δύναμης (ή καλύτερα, αδυναμίας), απλώς σήμερα οι περιστάσεις προσφέρονται για τη φεμινιστική αποκατάσταση της συλλογικής της εικόνας, και ναι, ο τρέχων ένοικος του Λευκού Οίκου δεν είναι τελείως άσχετος με αυτό.
«Ναι, είναι κυνήγι μαγισσών. Είμαι μάγισσα και σας κυνηγάω»
Στις ΗΠΑ ξαφνικά άρχισαν να