Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε και κατέλαβε τα πολωνικά εδάφη, μία κίνηση που αποτέλεσε το casus belli μίας (ακόμη) εχθροπραξίας οικουμενικών διαστάσεων: εκείνης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα στις Δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία) και τις Συμμαχικές Δυνάμεις (Μ. Βρετανία, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλία). Όταν ο πόλεμος θα τελείωνε έξι χρόνια και μία μέρα μετά (2 Σεπτεμβρίου 1945), θα αποτελούσε την πιο αιματηρή ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας, με εκτιμώμενο φόρο αίματος πάνω από 70 εκατ. ανθρώπους. Το τέλος του βρήκε την πλευρά των Συμμάχων νικήτρια και σηματοδότησε την έναρξη του 45ετούς Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους πόλους επιρροής: τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση.
Όπως συνέβη και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και στον Δεύτερο η προπαγάνδα εξελίχθηκε σε βασική στρατηγική παράμετρο των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Με κύριους προπαγανδιστικούς διαύλους τις αφίσες, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο, επιχείρησαν αφενός να επηρεάσουν το ακροατήριο ώστε να (συ)στρατευτεί στον πόλεμο και αφετέρου να επιτύχουν την πολιτική καταδίκη του εχθρού. Η προπαγάνδα προσαρμόστηκε μεν στα ιδιαίτερα αφηγηματικά σχήματα και τις