Επανεξετάζοντας το τέλος του Game of Thrones
Σχεδόν δύο μήνες μετά το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones, εξακολουθώ να έχω μια παράξενη επίγευση. Τόσο παράξενη που το ξαναείδα όλο από την αρχή για να δω τι πήγε λάθος. Όπως και την πρώτη φορά, με ενοχλεί αφόρητα το τέλος. Δύο πράγματα με ενοχλούν συγκεκριμένα. Tο ένα είναι ότι η Ντενέρυς Ταργκέρυεν, o χαρακτήρας-ορόσημο του GοT, πεθαίνει από ένα κλισέ. Το άλλο είναι ότι δυο άντρες αποφασίζουν το μέλλον του κόσμου, και το δίνουν σε έναν γνωστό τους, επίσης άντρα.
Θα επιχειρήσω να εξηγήσω ποιες αρχές του συγκεκριμένου αφηγηματικού σύμπαντος αντιβαίνει αυτό το τέλος, και με ποιους σεναριακούς κανόνες είναι συνεπές.
Νεομεσαιωνισμός και κατασκευή
Το Game of Thrones δεν είναι μια μυθοπλασία ιστορικού τύπου, αλλά ένα νέο-μεσαιωνικό fantasy. Ο όρος νεομεσαιωνισμός, που εισήγαγε ο Ουμπέρτο Έκο στο Dreaming of the Middle Ages (Travels in Hyperreality, 1995), δεν αναφέρεται σε μια εξιδανικευμένη, γεμάτη ονειροπόλα νοσταλγία αναπαράσταση του Μεσαίωνα, αλλά στη χρήση ιστορικό-αισθητικών στοιχείων του, ως βάση για ένα εναλλακτικό σύμπαν φανταστικού τύπου. Σε αυτό το σύμπαν τα μεσαιωνικά πρότυπα ανατρέπονται, αντανακλώντας το τώρα. Το GoT γράφτηκε για το τώρα, και αυτό είναι πολύ