Αυτισμός: Η ζωή μετά τα 22
Τα πρώτα βήματα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με αυτισμό έγιναν πριν από είκοσι χρόνια. Από τότε η εκπαίδευσή τους έχει κάνει σημαντική πρόοδο, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την εργασιακή τους αποκατάσταση. Ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, στο οποίο ως επί το πλείστον λύσεις φαίνεται διατεθειμένη να δώσει μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία.
«Ποιο είναι το μέλλον του παιδιού μου μεγαλώνοντας;». «Με ποιον τρόπο θα αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός ενήλικα;». «Ποιος θα το υποστηρίξει;». «Θα είναι ποτέ ανεξάρτητος;». «Tι θα γίνει όταν εμείς φύγουμε από τη ζωή;». Προβληματισμοί που θα ακούσεις να βγαίνουν από το στόμα κάθε γονιού, που μεγαλώνει παιδί με αυτισμό στην Ελλάδα σήμερα. Όλη τους τη ζωή το προστατεύουν και του παρέχουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Δεν τους εγγυάται κανείς ωστόσο, πως όταν εκείνοι δεν θα υπάρχουν πια, τα παιδιά τους θα έχουν μια αξιοπρεπή, ποιοτική ζωή χωρίς να εξαρτώνται οικονομικά και ηθικά από τρίτους.
Με δύο λόγια
Έχουν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τότε που ο αυτισμός ως αναπηρία εισήλθε στο νομικό πλαίσιο, με τον νόμο 2646/1998. Από τότε έχουν γίνει ορισμένα νηπιακά βήματα για τα δικαιώματα των αυτιστικών στην εκπαίδευση και την υγεία, όμως οι τομείς της εργασίας και της στέγασης έχουν μείνει παραμελημένοι. Έτσι, η ενήλικη ζωή των ατόμων αυτών αποτελεί ένα ακανθώδες ζήτημα για το κράτος και μια αέναη αγωνία για τους γονείς, που είναι ουσιαστικά η «φωνή» τους. Γι’ αυτό, αποφάσισαν οι ίδιοι να αναλάβουν δράση και τα τελευταία χρόνια επενδύουν τα χρήματά τους στην ίδρυση διαφόρων