Metoo φωνάζουν οι εργαζόμενες στο Ευρωκοινοβούλιο

«Κάποιους μήνες αφότου ξεκίνησα να δουλεύω εδώ, με βίασε ένας συνάδελφός μου. Ήταν βίαιο και τρομοκρατικό. Ήμουν πολύ νέα. Δεν μίλησα σε κανέναν γιατί ένιωθα πολύ φοβισμένη. Έσκυψα πάνω από τα τραύματά μου και μετά επέλεξα να δημοσιοποιήσω το γεγονός. Εκείνος έχασε τη δουλειά ύστερα από μερικούς μήνες… Ήλπιζα να ασχοληθώ με την πολιτική κάποια μέρα αλλά πλέον δεν έχω καθόλου ενέργεια. Υπάρχουν στιγμές που δεν έχω το κουράγιο ούτε να μιλήσω. Μην μας ξεχνάτε. Πονάμε ακόμα».

Αυτή η ιστορία είναι άγνωστη. Δεν είχαμε υπόψη μας πως είχε συμβεί. Δεν γνωρίζουμε την ταυτότητα της κοπέλας που βιάστηκε από έναν συνάδελφό της. Δεν ξέρουμε πώς ανακαλεί την ιστορία, με την παγωμένη αποστασιοποίηση της επιβίωσης ή με την ψυχική φόρτιση της αναβίωσης; Δεν ξέρουμε καν πώς διεκπεραιώνει την καθημερινότητά της, πώς αισθάνεται κάθε φορά που σκοντάφτει στον χώρο εργασίας της στα μνημονικά ίχνη του βιαστή της, πώς προσπαθεί να ανασυγκροτήσει την προσωπικότητά της. Παράλληλα είναι πολύ γνωστή, τόσο γνωστή που δεν ξαφνιάζει, δεν σοκάρει κι ίσως αυτή είναι η πιο οδυνηρή επίπτωση της έμφυλης βίας, η κανονικοποίησή της. Χιλιάδες γυναίκες νιώθουν ανασφαλείς στο χώρο που εργάζονται όταν ο συνάδελφος ή ο