O ζωγράφος Θεόδωρος Ράλλης
Κυνηγώντας το όνειρό του να γίνει καλλιτέχνης, ο Θόδωρος Ράλλης καταφθάνει στο Παρίσι, το 1869, έξι χρόνια μετά το πρώτο Σαλόν των Απορριφθέντων (έκθεση για εκείνους που δεν έγιναν δεκτοί στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών). Σε μερικά χρόνια το νεωτεριστικό κίνημα του ιμπρεσιονισμού θα εξελιχθεί στον μετα-ιμπρεσιονισμό του Πωλ Σεζάν και του συνομήλικου του Ράλλη, Ζωρζ Σερά. Το Παρίσι είναι η καλλιτεχνική μητρόπολη, το κέντρο των πρωτοποριών, η πόλη που προσελκύει καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, όμως ταυτόχρονα είναι το προπύργιο μίας ακαδημαϊκής τέχνης που ακόμα υποστηρίζεται από το Παριζιάνικο Σαλόν και την Ακαδημία. Σε αυτό το δεύτερο, συντηρητικό πνεύμα, θα βρει την έκφρασή του ο Ράλλης.
Την εποχή που οι περισσότεροι Έλληνες επιλέγουν για τις καλλιτεχνικές τους σπουδές –λόγω των πολιτιστικών επιρροών που είχε καλλιεργήσει η βασιλεία στην Ελλάδα– το Μόναχο, ο Θόδωρος Ράλλης όπως και οι συνομήλικοί του Ιάκωβος Ρίζος, Οδυσσέας Φωκάς και Περικλής Πανταζής, επιλέγουν την πόλη του Διαφωτισμού και του ορθού Λόγου, αλλά και της modernité.
Ο Ράλλης θα περάσει σαράντα χρόνια στη γαλλική μητρόπολη, μια ζωή έντονα κοινωνική και κοσμική, και θα γνωρίσει καλλιτεχνική και εμπορική καταξίωση