Το συλλαλητήριο με τα μάτια του inside story και όχι της αστυνομίας

Όταν ξεκινάω για την πλατεία Συντάγματος από τον Περισσό, συναντάω στην αποβάθρα του σταθμού περισσότερο κόσμο και από τις ημέρες που η ΑΕΚ έδωσε στο ΟΑΚΑ τους μεγαλύτερους αγώνες της. Σε αντίθεση με το νεαρό της ηλικίας των οπαδών τις άλλες ημέρες, όμως, η πλειοψηφία σήμερα είναι πάνω από 40 έως 60. Κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή και έχουν ορίσει κοινή συνάντηση, προκειμένου να κατέβουν όλοι μαζί στο συλλαλητήριο για το όνομα της Μακεδονίας.

«Δεν γινόταν να μην πάμε», μου λένε. «Δεν γίνεται άλλος καναπές».

Ο χώρος στο τρένο που επιβιβαζόμαστε είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό καλυμμένος. Ώσπου να φτάσουμε στα Κάτω Πατήσια έχει συμπληρωθεί και ο υπόλοιπος, αλλά σε Αττική και Βικτώρια καταφέρνουν να χωρέσουν ανάμεσά μας κάποιοι ακόμη.

«Για το Σύνταγμα;». «Για το Σύνταγμα, πού αλλού;».

Όπως και στους σταθμούς του Πανεπιστήμιου και της Ομόνοιας, στάση στο Σύνταγμα σήμερα δεν προβλέπεται ύστερα από εντολή της Αστυνομίας. Έτσι, ύστερα από μερικά αποπνικτικά λεπτά, στα οποία όμως δεν παραπονιέται κανείς που είμαστε «πατείς με, πατώ σε», φτάνουμε στο Μοναστηράκι.

«Ντου, παιδιά! Για πάμε, για πάμε!», λένε όλο ενθουσιασμό τρεις σαραντάρηδες με την ελληνική σημαία ζωγραφισμένη στο κούτελο. Ο συρμός