Φύση δυσανάγνωστη: Η κυκλαδίτικη χλωρίδα

Η εμπειρία της καλοκαιρινής απόδρασης στις Κυκλάδες είναι μοναδική και αναντικατάστατη για όλους μας. Είναι θεμελιώδης στον βίο μας η ανάμνηση του νησιώτικου τοπίου, το κλεφτό υπνάκι κάτω από τα αλμυρίκια και η ομορφιά του ανθρώπινου κορμιού που ανα-βαπτίζεται στην αλμύρα. Εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες φυλάγονται σε συρτάρια και σκληρούς δίσκους παλεύοντας να την κρατήσουν ζωντανή.

Ποιος ενδιαφέρθηκε για την χλωρίδα των Κυκλάδων; Μάλλον μόνο όσοι έτυχε να πάνε Πάσχα. Τι θυμάται ο καθένας από την χλωρίδα του καλοκαιριού; Τίποτα, μια ξεραΐλα. Δρόμοι κατά κανόνα δύσκολοι που μας δημιουργούν άγχος όταν τους διασχίζουμε με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο πόλης. Μονοπάτια στα οποία περπατάνε μόνο κάτι περίεργοι Γάλλοι. Ξερολιθιές που –για δες, ρε παιδί μου–καλλιεργούσαν κάποτε οι άνθρωποι. Δεν έχουμε κι ένα γαϊδούρι να ανέβουμε να δούμε το εκκλησάκι ή το ερειπωμένο κάστρο. Ακτές ανεξερεύνητες –πού να πας με τις σαγιονάρες, άσε εδώ στην αμμουδιά είναι μια χαρά. Ο ήλιος καίει πολύ. Δεν μπορούμε να πάμε τώρα. Μια άλλη φορά πρέπει να έρθουμε Πάσχα. Την Άνοιξη είναι πιο ωραίες οι Κυκλάδες. Κλισέ και εκκρεμότητες. Πώς να ανακαλύψει κάποιος την φύση υπό τέτοιες συνθήκες; Ο μύθος του τίποτα