Πικρή ζάχαρη για τους Έλληνες φορολογούμενους

Η Eλληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) αποτελεί κλασικό παράδειγμα μοντέλου που απέτυχε. Αυτή τη στιγμή είναι «πνιγμένη» από υψηλές συσσωρευμένες ζημιές (που ξεπερνούν τα 263 εκατ. ευρώ) και έλλειψη ρευστότητας, κι επιπλέον έχει έναν δυσθεώρητο ληξιπρόθεσμο δανεισμό (163 εκατ. ευρώ) σε σχέση με την κερδοφορία της.

Όσο για την τελευταία κεφαλαιακή ενίσχυση, ύψους 30 εκατ. ευρώ, που της κατέβαλαν οι φορολογούμενοι το 2015 μέσω της υπό εκκαθάριση ΑΤΕ, αυτή θεωρείται ήδη χαμένη.

Κόντρα στην παραπάνω πραγματικότητα, το σχέδιο για τη διάσωσή της, που εκπονήθηκε με ουσιαστική συμμετοχή της κυβέρνησης, δεν υπόσχεται ότι η επιχείρηση θα ορθοποδήσει και θα καταστεί μία ανταγωνιστική βιομηχανία, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η αδυναμία του σχεδίου έγκειται στην ουσία της υπόθεσης. Προκρίνει, δηλαδή, για πολιτικούς και όχι οικονομικούς λόγους, τη συνέχιση της παραγωγής ζάχαρης στην Ελλάδα, χωρίς να προβλέπεται κανένα μέτρο ουσιαστικής εξυγίανσης της εταιρείας και ανάκαμψης της καλλιέργειας ζαχαρότευτλων στη χώρα μας.

Για να «προικοδοτηθεί» δε η συνέχιση της ζημιογόνου παραγωγής στην Ελλάδα, «θυσιάζονται» οι κερδοφόρες θυγατρικές της επιχείρησης στη Σερβία.

Τι προβλέπει το σχέδιο διάσωσης

Η