Όποιος διαφωνεί με τους δασικούς χάρτες το πληρώνει ακριβά –στην κυριολεξία
Η προστασία της φύσης δεν αποτελεί αποκλειστικά κρατική υπόθεση και σίγουρα όχι μόνο ιδιωτική. Είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι η εμπλοκή της τοπικής κοινωνίας στη διαχείριση και προστασία των φυσικών περιοχών με συμμετοχική διαδικασία, ίσως υπό την ομπρέλα μιας τοπικής οργάνωσης ή ενός φορέα πολιτών, μπορεί να αποδώσει περισσότερο. Άλλωστε, σύμφωνα με το άρθρο 24 του Συντάγματος «η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός».
Όμως παρά τη συνταγματική επιταγή, η διοίκηση βρήκε τρόπους –λειτουργώντας μάλιστα στο πλαίσιο μιας ανοικτής, δημοκρατικής κοινωνίας– να «αναχαιτίσει» τη διάθεση ομάδων πολιτών ή περιβαλλοντικών οργανώσεων που επιθυμούν να συμβάλουν, εθελοντικά, στην προστασία προστατευόμενων δασικών περιοχών οι οποίες κινδυνεύουν να αποχαρακτηριστούν και να καταπατηθούν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ή καλύτερα από το 2010, οπότε η πολιτεία προχώρησε σε μια γενναία ρύθμιση, που όμως στη συνέχεια αποικοδομήθηκε σταδιακά και μεθοδικά.
Πλήρωσε για να διαμαρτυρηθείς!
Σύμφωνα με το άρθρο 15 παρ. 2 του νόμου 3889/2010 (θεσπίστηκε επί υπουργίας Τίνας Μπιρμπίλη), «αντιρρήσεις ειδικά κατά της παράλειψης