Πόσα χιλιόμετρα έχει ταξιδέψει το λεμόνι στο πιάτο μου;
Σήμερα παρουσιάζουμε το τρίτο από τα θέματα που ψήφισαν οι συνδρομητές μας στην εκδήλωση #YourStory, που έλαβε χώρα στο βιβλιοπωλείο Ιανός την 16η Μαΐου. Ο Νικήτας Γκαβογιάννης και η Αθανασία Βασδέκη, με την πρότασή τους «Hungry Greek City: Χαρτογραφήσεις της ελληνικής παραγωγής και κατανάλωσης», προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κοινού και συγκέντρωσαν τις ψήφους του. Η Αλεξάνδρα Γκίτση ανέλαβε να απαντήσει στα ερωτήματα που έθεσαν.
Kαλό είναι να ξεκινήσουμε τη συζήτηση με μια βασική παραδοχή: Σε μια παγκόσμια αγορά δεν υπάρχουν σύνορα. Τι πιο «φυσιολογικό» αν μια χώρα δεν παράγει ένα προϊόν (π.χ. μπανάνες) ή το παράγει σε τέτοιες ποσότητες που δεν καλύπτουν τις ανάγκες της (π.χ. τομάτες) να στρέφεται σε εισαγωγές; Πολλώ δε μάλλον στην Ελλάδα των 11 εκατ. πολιτών και των 30 εκατ. τουριστών, η οποία όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, δεν έχει, δεν θέλει και δεν μπορεί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στην πρωτογενή παραγωγή.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε αναγκάζεται να εισάγει προϊόντα τα οποία και λόγω κλίματος θα μπορούσε να παράγει σε αφθονία, όπως λεμόνια, σουσάμι, σταφίδα, ρεβίθια, κυδώνια και άλλα πολλά που “ξεριζώθηκαν” εξαιτίας της Κοινής Αγροτικής