«Αν είχε γράψει η Εύα τη Γένεση, πως θα ήταν άραγε η πρώτη νύχτα έρωτα του ανθρώπινου γένους; Η Εύα θα άρχιζε δηλώνοντας πως δεν είχε γεννηθεί από κανένα παΐδι, ότι δεν γνώριζε κανέναν όφι, ότι δεν πρόσφερε μήλα σε κανέναν, ότι ο θεός δεν της είπε ποτέ ότι θα κοιλοπονάει στη γέννα κι ότι ο άνδρας θα είναι το αφεντικό. Όλα αυτά είναι σκέτα ψέματα, δηλώσεις του Αδάμ στον Τύπο».
Ελάχιστοι άνδρες διανοούμενοι κατόρθωσαν με ειλικρίνεια και αμεσότητα να κατανοήσουν και να ακουμπήσουν τη γυναικεία θέση στην ιστορία και τις κοινωνίες. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο ήταν αναμφισβήτητα ένας από αυτούς. Η παρουσία της γυναίκας κατακλύζει το σύμπαν του, τριβελίζει τη σκέψη του και ξεπετιέται από τις γεμάτες θεατρικότητα και τεκμηρίωση σελίδες του.
Η γυναίκα έχει κεντρικό ρόλο στο έργο του Γκαλεάνο, όχι ως σεξουαλικοποιημένο και αντικειμενοποιημένο σώμα, ούτε ως κλισέ εξύμνηση του «ωραίου φύλου» ή ως άνευρη και υποκριτική δήλωση αντισεξισμού. Η γυναίκα υπάρχει στην αφήγηση του Γκαλεάνο ως αυτό που είναι, ένα βαθιά καταπιεσμένο υποκείμενο της ιστορίας που ψηλαφίζει διαρκώς σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο νέους δρόμους χειραφέτησης.
Πρωταγωνίστριες στο τελευταίο βιβλίο του
Στο βιβλίο Γυναίκες, ο