Δεν μπορώ να πω ότι αδημονούσα να φθάσω στην Πόλη. Από το 2015 που την άφησα, κάθε επίσκεψη με φοβίζει. Όσα βλέπω και ακούω με στενοχωρούν. Όταν την περπατώ αισθάνομαι ξένος –σαν να μην πέρασα δώδεκα χρόνια εδώ. Μετά όμως από ένα μήνα στην Ρουμανία, κυνηγώντας μονές, επαύλεις και ίχνη Φαναριωτών, μία εβδομάδα στην Πόλη φάνταζε λυτρωτική.
Αν μη τι άλλο, θα έβλεπα τους φίλους μου που, σε πείσμα των καιρών, παραμένουν. Και θα έκανα και αποθεραπεία από τη ρουμανική κουζίνα –οι Ρουμάνοι έχουν τσακωθεί ανεπανόρθωτα με τα λαχανικά! Έφθασα να μου λείπουν τα μαγειρευτά και οι μεζέδες της Τουρκίας, που συνήθως μου προκαλούν πλήξη.