Υπάρχει ένας τόπος όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού η ανθρώπινη ύπαρξη μοιάζει με ξεκουρδισμένο εκκρεμές που αδρανοποιείται στο μεσαίο χώρο, στο κενό σημείο ανάμεσα στο όλον και το τίποτα, ανάμεσα στη θριαμβευτική επιβεβαίωση και τον απόλυτο εκμηδενισμό, στο μεταιχμιακό σύμπαν μεταξύ ζωής και θανάτου, σε μια ιδιότυπη αλληγορία φωτός και σκοταδιού.
Είναι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Αυτοί οι ολόλευκοι, αυστηροί, υπερσύγχρονοι θάλαμοι, αποκομμένοι από τη φασαρία και την κίνηση του υπόλοιπου νοσοκομείου, γεμάτοι αθόρυβες προσδοκίες και αβάσταχτες ματαιώσεις. Είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το ύστατο καταφύγιο των βαριά ασθενών, των ανήμπορων οργανισμών που βρίσκονται διασωληνωμένοι και καθηλωμένοι σε συνθήκες στέρησης και φαρμακευτικής καταστολής, των ανθρώπων που βιώνουν την τρομακτική γειτνίαση του θανάτου και την αφυδάτωση της υποκειμενικότητάς τους.
Μια διαρκής μάχη είναι η Εντατική, άνιση, ασύμμετρη και ολοκληρωτική που άλλοτε σβήνει στην ευθεία ασάλευτη γραμμή της απώλειας κι άλλοτε γλιστράει, ξεφεύγει κι επιστρέφει εξαντλημένη αλλά χαρούμενη στη δική μας πλευρά. Επιστρέφει στη ζωή.
Μία κατάκτηση του όψιμου 20ού αιώνα
Η πρώτη Μονάδα