Ένας ξεχωριστός Επιτάφιος
Η πρώτη εικόνα αστικού λεωφορείου που μπορώ να θυμηθώ ήταν αυτή του 025 (Ιπποκράτους-Προφήτης Δανιήλ), με εμένα παιδί, περίπου τεσσάρων ετών, να το περιμένω με τη μητέρα μου, συνήθως Σάββατα στην Ερμού, πριν αυτή πεζοδρομηθεί, προκειμένου να μας μεταφέρει αρχικά μέχρι την Ασκληπιού και από εκεί να συνεχίσουμε με τα πόδια προς τον Λυκαβηττό. Θυμάμαι μάλιστα πολύ καλά και τον κερματοδέκτη, το μηχάνημα στο οποίο έβαζες τα κέρματα για να μπεις. 20 δραχμές!
Αργότερα όταν άρχισα να κυκλοφορώ μόνος μου, περίπου στα 14, ανέβαινα στο ίδιο λεωφορείο για να συναντήσω τους φίλους μου στο Μοναστηράκι. Γνώριζα σχεδόν τα πάντα γι' αυτό το λεωφορείο. Το μόνο που μου διέφευγε ήταν η περιοχή του τερματισμού του. Ο Προφήτης Δανιήλ. Ίσως, όταν πέρασα περιοδεύων στον Βοτανικό, να τον διέκρινα από μακριά. Τα χρόνια πέρασαν και μια υπέροχη και εντελώς αυθεντική και πολύ παλιά ταβέρνα στην Ακαδημία Πλάτωνος ανάμεσα στα μηχανουργεία, με μια υπέροχη μπανανιά ανθισμένη μέσα στα τσιμέντα και με ένα παλιό τζούκ-μποξ στο εσωτερικό της, συνέβαλε τα μέγιστα στο να μου αποκαλυφθεί ο Προφήτης Δανιήλ και μαζί με αυτόν ένας συγκλονιστικός επιτάφιος.
Μια εβδομάδα πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, ρώτησα τον ιδιοκτήτη της