Homo Science

Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες η επιστημονική έρευνα για την κατανόηση της βιολογικής βάσης της ομοφυλοφιλίας αποτελούσε μια παρεξηγημένη προσέγγιση, η οποία γινόταν με κύριο άξονα την καταπολέμηση, τη θεραπεία και την πρόληψή της.

«Σίγουρα σαν επιστημονική κοινότητα θα πρέπει να ντρεπόμαστε για τις επιθετικές βιολογικές μεθόδους του περασμένου αιώνα, όπως τον ευνουχισμό των ομοφυλοφίλων και τις ορμονικές θεραπείες· όμως ακόμα και οι φαινομενικά αβλαβείς θεραπείες, όπως η φροϋδική ψυχανάλυση –που ειδικά στις ΗΠΑ του 1960 αποτελούσε την πιο καθιερωμένη θεραπευτική προσέγγιση– προκάλεσαν εξίσου μεγάλο κακό», λέει στο inside story ο γκέι νευροεπιστήμονας Σάιμον Λεβέυ, o οποίος με την έρευνά του στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πρόσφερε μία από τις πρώτες ενδείξεις για την βιολογική βάση της ομοφυλοφιλίας. Η ψυχανάλυση στα μέσα του 20ου αιώνα θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ψυχική ασθένεια κι έψαχνε να βρει τι πήγε στραβά στη ζωή των γκέι γυναικών και ανδρών. «Οι άνθρωποι που κατέφευγαν στην ψυχανάλυση μπορεί πράγματι να μην ήθελαν να είναι γκέι, οπότε το γεγονός ότι δεν πετύχαιναν τον σκοπό τους, τους άφηνε με εξαιρετικά άσχημα συναισθήματα», προσθέτει ο Λεβέυ. Την ίδια στιγμή οι γονείς των