Ανυπόφορη εϊτίλα

Η εϊτίλα έχει γίνει πια ανυπόφορη. Είναι σαν αρρώστια, γεμίζει το σώμα σου μ’ ένα ηλεκτρονικό δηλητήριο που σε σκοτώνει σιγά-σιγά κάνοντάς σε να νοσταλγείς αόριστα κάτι. Ειδικά στην Ελλάδα, σε κυνηγάει σαν μισοτρελαμένο άγαλμα σε κάθε πλατεία, πραγματική και εικονική. Περίεργοι πολιτικοί καβγάδες ανάμεσα σε νεο-Πασοκτζήδες και νεο-Θατσερικούς. Ήχοι που έφτιαχνε με τα χεράκια του στα πλήκτρα ο Vangelis, ομογενοποιημένοι και απαλλαγμένοι απ’ τη φαντασία του δραπετεύουν από τα ηχειάκια των συνοικιακών καφετεριών. Το mentality του «βρωμόστομου» νέου που ενσάρκωνε στο σινεμά ο Στάθης Ψάλτης πίσω απ’ τον κάθε μέσο σχολιαστής στο youtube ή στο φέϊσμπουκ. Ο Θεός μας λυπήθηκε και τουλάχιστον δεν αναβίωσαν οι βάτες και τα σακάκια με γυρισμένο μανίκι.

Ας αφήσουμε όμως την φαινομενολογία. Εγώ πιστεύω ότι αξίζει να αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που εδώ και 15 χρόνια βουτάει τόσους ανθρώπους στα αντικείμενα, τους ήχους και τα ερωτήματα που έθεσε η δεκαετία του ’80. Προσωπικά έχω καταλήξει πως είναι η πρώτη δεκαετία που όλοι οι λαϊκοί άνθρωποι στις δυτικές χώρες αποενοχοποιήθηκαν, αφέθηκαν να ζήσουν το παραμύθι της Βασιλείας στην ιδιωτική τους ζωή. Από τον Μάικλ Τζάκσον και την τραγική του