Η δενδροφύτευση του Λυκαβηττού και το χαστούκι που «έριξε» μια κυβέρνηση
Το 1831, αμέσως μετά την σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους, ο λόφος του Λυκαβηττού (ο Άγχεσμος της αρχαιότητας, κατά την επικρατέστερη εκδοχή) ήταν ουσιαστικά χέρσος, με χαμηλή βλάστηση σε ορισμένα μόνον σημεία του. Είναι χαρακτηριστικό πως το 1764, ο βρετανός αρχαιολόγος Ρίτσαρντ Τσάντλερ (Richard Chandler) έγραφε στις εντυπώσεις του από μια επίσκεψη στην Αθήνα πως ο λόφος «περίφημος άλλοτε για τις ελιές του, είναι αλλού ολόγυμνος και αλλού γεμάτος ασφάκες». Από τις πλαγιές του κατέβαινε ο χείμαρρος Βοϊδοπνίχτης, οποίος διακλαδιζόταν στις σημερινές οδούς Δημοκρίτου και Λυκαβηττού και κατόπιν χυνόταν σε ρεματιά που υπήρχε στο σημείο της σημερινής οδού Ακαδημίας.
Το 1831 ο αρχιτέκτονας Σταμάτης Κλεάνθης, που αργότερα εκπόνησε μαζί με τον γερμανό συνάδελφό του Εδουάρδο Σάουμπερτ το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της νέας Αθήνας, άρχισε να λειτουργεί λιθοτομείο στην περιοχή της Σχιστής Πέτρας ή Μικρού Λυκαβηττού (στην σημερινή πλατεία Λυκαβηττού, στο Κολωνάκι). Τα επόμενα χρόνια εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και άλλα λατομεία, η λειτουργία των οποίων, εντούτοις, απαγορεύτηκε το 1836. Τότε ο Κλεάνθης παραχώρησε μέρος της ιδιοκτησίας του για να πραγματοποιηθεί εκεί η πρώτη φύτευση του