Jean Nouvel
Στην υπερβολή που χαρακτήρισε τον Δυτικό κόσμο τις προηγούμενες δεκαετίες, ο πλανήτης απέκτησε μια αξιόλογη συλλογή από κτίρια υπογεγραμμένα από αρχιτέκτονες-σταρ, κτίρια εξαιρετικά υψηλού κόστους, τα οποία είτε δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ είτε εγκαταλείφθηκαν, όπως το Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου από τους Herzog & de Meuron, το οποίο στέκει πλέον άδειο και ανεκμετάλλευτο. Αυτό που κάνει τον Ζαν Νουβέλ να παίρνει ακόμη δουλειές (τουλάχιστον 10 κτίριά του είναι υπό κατασκευή αυτήν την στιγμή), είναι η άρνησή του να υποταχθεί σε κονφορμισμούς, καθώς και η γλυπτική προσέγγιση της δουλειάς του.
Κανένα κτίριό του δεν μοιάζει με άλλο. Από τον διάσημο φαλλικό πύργο Torre Agbar στη Βαρκελώνη, έως το ξενοδοχείο Sofitel στη Βιέννη και το σε σχήμα δίσκου Louvre Abu Dhabi που φιλοδοξεί να μετατρέψει ένα νησί στην έρημο σε νέα Βενετία, η υπογραφή του αρχιτέκτονα δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμη, όπως στην περίπτωση της Ζάχα Χαντίντ ή του Φρανκ Γκέρι. «Αν δεν μπορούν να καταλάβουν ποιανού είναι, τότε είναι δικό μου» έχει δηλώσει αυτοσαρκαζόμενος ο Νουβέλ.
Το κοινό όμως στοιχείο των κτιρίων του είναι το ότι, όσο διαφορετικά κι αν φαίνονται μεταξύ τους, ταυτόχρονα προσπαθούν να γεφυρώσουν δύο