1922: Θαύματα και τραύματα στη μεγάλη οθόνη

Η κινηματογραφική οθόνη έχει την ιδιότητα να μεγεθύνει οτιδήποτε προβάλλουμε πάνω της. Από τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις ελπίδες, μέχρι τις απογοητεύσεις, τις τυφλώσεις, αλλά και τα συλλογικά μας τραύματα. Ένα από αυτά τα τραύματα, το βαθύτερο ίσως που απέκτησαν οι Έλληνες στη διάρκεια των τελευταίων εκατό χρόνων, είναι η μικρασιατική καταστροφή. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο με τον οποίον ο ελληνικός κινηματογράφος το υιοθέτησε, το αναπαρήγαγε και το μεγέθυνε μέσα στις δεκαετίες, καθώς και τον ρόλο που έπαιξε στις όποιες προσπάθειες επούλωσής του.

Τα ζουρνάλ του μετώπου

«Γονείς, σύζυγοι, αδελφοί, συμπολίται, όσοι επιθυμείτε να ιδήτε μία ζωντανή εικόνα από τα παιδιά μας εκεί κάτω, 300 χιλιόμετρα στα βάθη της Ασίας, σπεύσατε». Η παραπάνω καταχώρηση του 1921, διαφημίζει μία από τις ταινίες επικαίρων που προβλήθηκαν στους αθηναϊκούς κινηματογράφους κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας. Δημιουργός της ήταν ο Ζόζεφ Χεπ, ένας από τους πιονέρους της κινηματογραφικής τέχνης στην Ελλάδα «όστις με κίνδυνο της ζωής του, και με τη βοήθεια του νέου φακού teleobjectiv κατόρθωσε να φέρη τα αντικείμενα προ των ποδών μας».

Ο ουγγρικής καταγωγής Χεπ, η καριέρα του οποίου