Όλοι οι άνθρωποι του πολέμου
Τον είδαμε ενώ καθόμασταν σε ένα παγκάκι και παρακολουθούσαμε τη λιγοστή κίνηση στην κεντρική πλατεία Ρίνοκ της Λβιβ, λίγο πριν τις δέκα, οπότε ξεκινούσε η απαγόρευση κυκλοφορίας. Είχαμε επιστρέψει από την έκτακτη ενημέρωση των δημοσιογράφων στο «Κέντρο Τύπου» της Λβιβ, που στεγάζεται στην μπυραρία Pravda (Αλήθεια), για την πυραυλική ρωσική επίθεση σε αποθήκη καυσίμων ανησυχητικά κοντά στην καρδιά της πόλης.
Το αγόρι, σε αδιευκρίνιστη κατάσταση μέθης παρά την ποτοαπαγόρευση, κεράστηκε ένα τσιγάρο και μας εξομολογήθηκε ότι ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα. Μαζί με εκείνον, χιλιάδες ακόμα νέοι άνδρες, είπε, προσπαθούν να διαφύγουν από την Ουκρανία μεσούσης της γενικής επιστράτευσης από ανεπίσημα συνοριακά περάσματα με τη βοήθεια ντόπιων «διακινητών».
Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος κλόνιζε την εικόνα ακμαίου ηθικού του πληθυσμού που οι ουκρανικές Αρχές διατυμπάνιζαν, αλλά και που δεν ήταν ψέμα, τουλάχιστον στα δυτικά. Κατά τη διάρκεια της αποστολής μας στην Ουκρανία ο νεαρός με τα άψογα αγγλικά ήταν ο μοναδικός ανάμεσα σε όσους γνωρίσαμε, που προσέγγιζε με κάποια χαλαρότητα το μεγαλύτερο τρόπαιο του πολέμου: την απαλλαγμένη σοβιετικών και ρωσικών καταλοίπων εθνική συνείδηση.
Βρεθήκ