Για να ζούμε καλύτερα, πρέπει να θυμόμαστε ότι θα πεθάνουμε
Με τον Τζέισον σπουδάζαμε μαζί Ιατρική στα 1980s. Όπως όλοι οι συμφοιτητές μας, περάσαμε έξι δύσκολα χρόνια απομνημονεύοντας οτιδήποτε μπορούσε να πάει στραβά στο ανθρώπινο σώμα. Επιμελώς διαβάσαμε από την αρχή έως το τέλος ένα εκπαιδευτικό βιβλίο που λέγεται Παθολογοανατομική Βάση των Νοσημάτων και περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια κάθε νόσο που μπορεί να χτυπήσει ένα ανθρώπινο ον. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι φοιτητές της Ιατρικής γίνονται υποχόνδριοι, αποδίδοντας το παραμικρό εξάνθημα ή κύστη που μπορεί να βρουν στο σώμα τους σε δυσοίωνα αίτια.
Αυτή η φράση που επαναλάμβανε ο Τζέισον μου θυμίζει ότι ο θάνατος (και η νόσος) είναι αναπόφευκτα κομμάτια της ζωής. Καμιά φορά όμως μοιάζει σαν στη Δύση να έχουμε αναπτύξει μια παράλογη άρνηση τους. Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την παράταση της ζωής με ολοένα πιο ακριβές ιατρικές και χειρουργικές επεμβάσεις, οι περισσότερες στα τελευταία, πιο δύσκολα μας χρόνια. Αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα, μοιάζει με σπατάλη πολύτιμων ιατρικών κονδυλίων.
Μην με παρεξηγείτε. Αν με χτυπήσει καρκίνος ή καρδιακό ή κάποια από τις μυριάδες επικίνδυνες ασθένειες που μελέτησα στο Πανεπιστήμιο, θέλω όλες τις ακριβές ιατρικές και