Ένα μεγάλο βήμα πίσω για τα δημοτικά σχολεία

Κάθε πρωί, ο Περικλής πήγαινε στο σχολείο με μία παραπάνω σκέψη από τους συμμαθητές του. Υπήρχε κάτι που τον κρατούσε πίσω, τον απασχολούσε και τον έκανε απόμακρο, σκεπτικό. Το πρόβλημα του Περικλή ήταν ότι τραύλιζε, και μάλιστα έντονα. Ο ίδιος καταλάβαινε πως ήταν διαφορετικός από τους άλλους και απέφευγε να μιλήσει στους συμμαθητές και τους δασκάλους του, για να μην τον παρεξηγήσουν.

«Όταν μπήκα για πρώτη φορά στην τάξη και τον γνώρισα, διαπίστωσα το πρόβλημά του. Η ροή της ομιλίας του διακοπτόταν συνεχώς. Ήταν πολύ έντονο. Ένιωθε πολύ άσχημα όταν έπρεπε να μιλήσει, τον διακατείχε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας σε σχέση με τους συμμαθητές του, με αποτέλεσμα συχνά να μην μπορεί να αρθρώσει μία κουβέντα από την αμηχανία του» λέει στο inside story η Μαρία Σκούπα, ηθοποιός και θεατρολόγος στο 89ο Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.

Ο Περικλής, μαθητής της πέμπτης δημοτικού, έκανε παρέα με λίγα παιδιά, κυρίως αυτά που γνώριζε από τις πρώτες τάξεις του σχολείου. Στη σκληρή σχολική κοινότητα, ο τραυλισμός τον καθιστούσε «μη φυσιολογικό» κι επομένως «μη αποδεκτό» από τα υπόλοιπα παιδιά. Κάποιοι συμμαθητές του τον κορόιδευαν και γελούσαν μαζί του.

Όταν στο τέλος της χρονιάς ήρθε η ώρα να