Φιλία σε Κάθε Ηλικία

Σε μια χρονιά που κρυμμένες αγωνίες, υποψίες δυσλειτουργιών και καταπιεσμένες εσωστρέφειες ποτίστηκαν από την επιβεβλημένη μοναχικότητα και άνθισαν, σε μια χρονιά που μετράμε και ξαναμετράμε τα ποσοστά στρες και κατάθλιψης, που τα τηλέφωνα έγιναν γραμμές ζωής και τα τραύματα κινδύνευσαν να γίνουν πληγές, η αλληλεγγύη έγινε σανίδα σωτηρίας.

Την άνοιξη του 2020, στην πρώτη καραντίνα, τότε που κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι, «ας κάτσουμε τώρα στα αυγά μας», «ευκαιρία να τελειώσουμε κανένα βιβλίο και να μάθουμε επιτέλους πώς λειτουργεί αυτή η σκονισμένη παγωτομηχανή», οι συναρπαστικές ιστορίες αλληλοβοήθειας μας γέμιζαν περηφάνια και αισιοδοξία για το ανθρώπινο είδος. Ανάμεσα σε γείτονες που κουβαλούσαν ψώνια σε γιαγιάδες και ερασιτέχνες μοδίστρες που έφτιαχναν μάσκες από παρδαλό εμπριμέ –αχ, οι αθώες υφασμάτινες μάσκες– που δώριζαν αφειδώς, κάποιοι τόλμησαν να σκεφτούν ότι αυτή η πανδημία θα μας επαναπροσδιορίσει, θα γίνουμε καλύτεροι, πιο ευγενικοί με τον πλανήτη (μα είναι πολύ χαριτωμένα τα αγριογούρουνα στους άδειους δρόμους του Μιλάνο), θα αγαπάμε λιγότερο τα αεροπλάνα και περισσότερο τα σύννεφα.

Η δεύτερη καραντίνα μάς έπιασε τους περισσότερους απροετοίμαστους. Αυτή η ιστορία