Οι Τούρκοι των Αθηνών
Το βράδυ της 15ης Ιουλίου το πέρασα έντρομος, σε συνεχή επικοινωνία με τους φίλους μου στην Πόλη. Την επομένη ξεκίνησε ένας καταιγισμός μηνυμάτων, που δεν έλεγε να κοπάσει για μέρες. Δεκάδες νέοι Τούρκοι και Τούρκισσες με το ίδιο εναγώνιο ερώτημα: «Πώς μπορώ να εγκατασταθώ στην Ελλάδα, ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα;». Για πολλούς, ο τρόμος εκείνης της νύχτας παραμένει. Είδαν τις μαζικές και τυφλές διώξεις δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, στρατιωτικών και δικαστών που ακολούθησαν την απόπειρα πραξικοπήματος ως απόδειξη πως κανένα μέλλον δεν τους απομένει στην Τουρκία. Η χώρα βρίσκεται σε έναν πολιτικό και κοινωνικό κατήφορο προς το χάος, που τον επιτείνουν τα συνεχή πια τρομοκρατικά χτυπήματα. Η φυγή νέων έχει προσλάβει επιδημικές διαστάσεις. Το τελευταίο τετράμηνο μέτρησα είκοσι φίλους και γνωστούς που εγκατέλειψαν την Τουρκία «για πάντα», όπως επιμένουν. Κάποιοι εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο και το Παρίσι, κάποιοι στη Βιέννη και το Βερολίνο, κάποιοι στη Λισαβόνα, αρκετοί στο Μπουένος Άιρες και σε πόλεις της Βραζιλίας.
Κάποιοι, πάλι, προτίμησαν την Αθήνα. Ψάχνοντας απάντηση στα επίμονα ερωτήματα των φίλων μου, θυμήθηκα πως δυο-τρεις φίλοι είχαν εγκατασταθεί εδώ, εργαζόμενοι μάλιστα στην