Μία από τις τακτικότερες υποχρεώσεις μου, ειδικά το τελευταίο δίμηνο, είναι να καταθέτω σε μερικές από τις μεγαλύτερες δίκες για οικονομικά εγκλήματα, προμήθειες και ευθύνες υπηρεσιακών και πολιτικών παραγόντων, που γίνονται στο εφετείο της Αθήνας. “Εθνικό μάρτυρα” με αποκαλεί σκωπτικά ένας από τους καλύτερους ποινικολόγους της Αθήνας.
Ο δημοσιογράφος στο βήμα του μάρτυρα
Είναι ένα πρόβλημα όταν ένας δημοσιογράφος γίνεται μάρτυρας, υπεράσπισης η κατηγορίας, για θέμα με το οποίο έχει ασχοληθεί, κι αυτό γιατί χάνει την ουδετερότητα του. Και επειδή “στριμώχνεται” από την έδρα του δικαστηρίου –στο οποίο κάποιοι άνθρωποι παλεύουν μαζί με τους συνηγόρους για την ελευθερία τους– να αποκαλύψει τις πηγές του. Αυτό είναι το δεύτερο πρόβλημα, μετά την απώλεια της ουδετερότητας.
Ο δημοσιογράφος συνήθως είναι υποχρεωμένος στην αλήθεια. Αλλά η αλήθεια σε ένα δικαστήριο είναι πάντα συγκεκριμένη: Αφορά πράξεις, οι κατηγορούμενοι δικάζονται για συγκεκριμένες πράξεις και το δικαστήριο θέλει να ακούσει στοιχεία για τον άδικο ή όχι χαρακτήρα τους. Δεν ενδιαφέρει τον ποινικό δικαστή ο χαρακτήρας των κατηγορουμένων, ούτε η συμπεριφορά τους, αλλά οι συγκεκριμένες πράξεις τους και οι αποδείξεις ότι