Το ποδόσφαιρο που λυτρώνει
Ο Μπιλ Σάνκλι, ο θρυλικός προπονητής της Λίβερπουλ, την περίοδο 1959-1974 αρνούνταν ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Πίστευε βαθιά ότι ήταν μακράν το σημαντικότερο. Όσοι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως μια μονοσήμαντη και αποστειρωμένη κοινωνικά διαδικασία, όπου 22 χρυσοπληρωμένοι παίχτες παίζουν μπάλα σε ένα αψεγάδιαστο γήπεδο γύρω από έναν χορό δισεκατομμυρίων και αστραφτερά φλας, προφανώς θα φρίξουν με αυτήν την αντίληψη. Ο Σάνκλι όμως δεν είχε αυτό στο μυαλό του. Όχι πως αυτή η πτυχή του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει. Υπάρχει και είναι η πιο προβεβλημένη από όλες. Όχι όμως απαραίτητα και η πιο ουσιαστική.
Ένα ανθρώπινο άθλημα
Το ποδόσφαιρο γίνεται μια σημαντική υπόθεση όταν δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς που έχασαν την παιδικότητά τους απότομα λόγω πολέμων και διώξεων να ξαναγίνουν παιδιά, όταν εμπεριέχει πολλούς, τους πιο αδύναμους και κατατρεγμένους αυτού του πλανήτη, είτε αυτοί είναι τα παιδιά των ανθρακωρύχων της Αγγλίας, οι έφηβοι που μεγάλωσαν στη φτώχεια και τα τραύματα της μεταπολεμικής Ελλάδας, τα πιτσιρίκια στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής, ή στις μέρες μας οι πρόσφυγες, αυτό το νομαδικό, κατακερματισμένο και εσαεί διωκόμενο υποκείμενο