[Nelson Almeida/AFP]
Οι «εργαζόμενοι κι όμως φτωχοί» στην Ελλάδα
Την ευημερία της πάλαι ποτέ ελληνικής μεσαίας τάξης αντικαθιστά με ταχύτατους ρυθμούς η φτώχεια των εργαζόμενων μερικής απασχόλησης. Και μπορεί η αύξηση των ημιαπασχολούμενων να βελτιώνει τους δείκτες της ανεργίας, όμως ελάχιστοι βρίσκονται σε αυτή τη θέση από επιλογή τους.
[Nelson Almeida/AFP]
Μετά από λίγους μήνες παραμονής στο εξωτερικό, η 25χρονη Χριστίνα επέστρεψε στην Ελλάδα στις αρχές της περασμένης άνοιξης. Στην Αθήνα είδε και απόειδε αναζητώντας δουλειά, στο αντικείμενό της αρχικά –μετά όχι απαραίτητα. Έστειλε δεκάδες βιογραφικά, για πολλά από τα οποία δεν έλαβε καμία απάντηση, και οπλισμένη με μια υπομονή που έβαινε διαρκώς μειούμενη, έδωσε το παρόν σε συνεντεύξεις, ημέρες καριέρας και σεμινάρια.
Με δυο λόγια
Την πενταετία 2010-2015 η Ελλάδα μαζί με τη Σλοβενία είχαν την πανευρωπαϊκή πρωτιά στην αύξηση της εργασίας μερικής απασχόλησης. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας άγγιξαν το 60% του συνόλου, ενώ η πλήρης απασχόληση περιορίστηκε στο 40%. Η «παραδοσιακή» εργασία με πλήρες ωράριο υποχωρεί μπροστά στην επέλαση της ημιαπασχόλησης στις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, τις πολυεθνικές εταιρείες, αλλά και σε μικρότερες επιχειρήσεις. Και μπορεί τα νούμερα της ανεργίας να ξεφουσκώνουν, αλλά πολλοί αναρωτιούνται αν αυτό γίνεται με τον σωστό τρόπο, καθώς κυριαρχούν πλέον οι «μισές» συμβάσεις, που συχνά είναι μόνο στα χαρτιά και υποκρύπτουν πρακτικές αδήλωτης ή μερικώς αδήλωτης εργασίας. Η Χριστίνα που δουλεύει στην εστίαση στην Κρήτη