Η απομόνωση είναι ένα θέμα που γοητεύει τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, επειδή πιστεύουμε ότι είναι μια χαμένη τέχνη – συχνά τη λαχταράμε, αλλά τόσο σπάνια τη βρίσκουμε. Μπορεί να φαίνεται ότι πρέπει κανείς να απομακρυνθεί εντελώς από την κοινωνία, προκειμένου να βρει μερικές στιγμές ηρεμίας με τον εαυτό του. Ωστόσο, υπάρχει ένα απόσπασμα που μου αρέσει πολύ από το βιβλίο Solitude: In Pursuit of a Singular Life in a Crowded World (2017) του Καναδού δημοσιογράφου Μάικλ Χάρις:
Δεν θέλω να ξεφύγω από τον κόσμο – θέλω να ανακαλύψω ξανά τον εαυτό μου μέσα σε αυτόν. Θέλω να μάθω τι θα συμβεί αν λάβουμε και πάλι δόσεις μοναξιάς μέσα στις γεμάτες μέρες μας, στους πολυσύχναστους δρόμους μας.
Σταδιακά, αργά, το ερευνητικό ενδιαφέρον για τη μοναχικότητα αυξάνεται. Σημειώστε ότι η απομόνωση –ο χρόνος που περνάμε μόνοι– δεν είναι συνώνυμη με τη μοναξιά, που είναι μια υποκειμενική αίσθηση ανεπιθύμητης κοινωνικής απομόνωσης, που είναι γνωστό ότι είναι επιβλαβής για την ψυχική και σωματική υγεία. Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια, πολλές μελέτες παρατήρησης έχουν τεκμηριώσει μια συσχέτιση μεταξύ μεγαλύτερης ευημερίας και μιας υγιούς τάσης για απομόνωση – δηλαδή, το να βλέπεις την απομόνωση ως κάτι