Το πρόβλημα με το άρθρο 219 για τις περιοχές Natura

«Δεν μπορούμε να προσχωρήσουμε όλοι στη λογική να μη γίνει τίποτα στο 30% της ελληνικής επικράτειας. Κάτι πρέπει να γίνει. Κάπως πρέπει να ζήσει και ο κόσμος και να φάει ψωμί».

Η τοποθέτηση του υπουργού Ανάπτυξης Άδωνη Γεωργιάδη στη Βουλή πριν από λίγες ημέρες, εκτός από παράδειγμα λαϊκισμού, υποδεικνύει το βασικό δίπολο με το οποίο υποστηρίχθηκε επικοινωνιακά την τελευταία δεκαετία η συστηματική υποβάθμιση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας: η προστασία του περιβάλλοντος (ως κάτι αρτηριοσκληρωτικό, εμμονικό) απέναντι στην ανάπτυξη (ως ένα όχημα επιβίωσης). Πρόκειται για ένα ψευδο-δίπολο που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την τελευταία δεκαετία για να αιτιολογήσει ρυθμίσεις οι οποίες ευνοούν συγκεκριμένες δραστηριότητες ή επιχειρηματικούς κλάδους. Θα μπορούσε υπό συνθήκες να είναι ανεκτό, αν οι ρυθμίσεις αυτές δεν λειτουργούσαν τελικά σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Η τοποθέτηση του κ. Γεωργιάδη αφορούσε το άρθρο 219, που μπήκε εμβόλιμα σε ένα σχέδιο νόμου για τις δημόσιες συμβάσεις και τα δημόσια έργα. Τι προβλέπει; Ότι μέχρι να ολοκληρωθούν οι Ειδικές Περιβαλλοντικές Μελέτες (ΕΠΜ) για τις περιοχές Natura, μπορούν να ορίζονται, μέσα στις τελευταίες, «υπο-περιοχές» για «ήπια