Καταραμένα talkies!
«To να προσθέτεις ήχο στις ταινίες, μοιάζει σα να βάζεις κραγιόν στην Αφροδίτη της Μήλου». Η παραπάνω φράση ανήκει στη μεγαλύτερη, ίσως, σταρ που γέννησε ο βουβός κινηματογράφος, την Μέρι Πίκφορντ. Την είπε μάλιστα το 1934, επτά ολόκληρα χρόνια έπειτα από την πρεμιέρα της πρώτης ομιλούσας ταινίας και ενώ τα talkies, όπως τα έλεγαν τότε, είχαν πια κυριαρχήσει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Η Πίκφορντ δεν ήταν η μόνη που είχε δυσανεξία στον ομιλούντα κινηματογράφο. «Το βουβό σινεμά είναι ένα παγκόσμιο μέσο έκφρασης. Τα talkies, εκ των πραγμάτων, δεν έχουν τέτοιο εύρος και δύσκολα θα μακροημερεύσουν», είχε δηλώσει το 1931 ο Τσάρλι Τσάπλιν, ενώ την ίδια πάνω κάτω εποχή, ο Άγγλος θεωρητικός και μετέπειτα ντοκιμαντερίστας Πολ Ρόθα δημοσίευσε ένα λίβελο εναντίον των «φιλμ με διαλόγους», χαρακτηρίζοντας τα «μια εκφυλιστική και παραπλανητική απόπειρα καταστροφής της πραγματικής ουσίας».
Η λιγότερο διορατική δήλωση πάντως, ανήκει με διαφορά στον Ντ. Γ. Γκρίφιθ. Ο επιτυχημένος σκηνοθέτης και παραγωγός της –άκρως ρατσιστικής μα τεχνικά πρωτοποριακής– Γέννησης Ενός Έθνους (1915), είχε ρωτηθεί από έναν δημοσιογράφο για το μέλλον του σινεμά. Έπεσε μέσα σχεδόν σε όλα. Προέβλεψε ότι οι ταινίες θα αποκτούσαν