«Χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού, καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανεργία θα ήταν σήμερα σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα», έγραφε πρόσφατα ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ). Κεντρική του θέση για τα εργασιακά είναι η σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, ενώ υποστηρίζει ταυτόχρονα ότι η επιστροφή στο εργασιακό καθεστώς προ του 2009 αποτελεί ουτοπία και ότι «οι ευέλικτες μορφές εργασίας δεν είναι ανάθεμα».
Πράγματι, η σημαντική αύξηση των μερικώς ή εκ περιτροπής απασχολούμενων και των εν γένει υποαπασχολούμενων αλλά και η «ευελιξία» στους μισθούς, στην οποία αναφέρεται ο ΣΕΒ, έχουν συμβάλει στην αναχαίτιση της ανεργίας, ωστόσο αυτή είναι μόνο η μία (μακροοικονομική) όψη του νομίσματος.
Σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, έχει οδηγήσει σε κατακόρυφη πτώση των μέσων αποδοχών των μισθωτών και η λεγόμενη