Η «ιερή» βελανιδιά

Ένα συνηθισμένο βελανίδι βρίσκεται μισοθαμμένο στο χώμα. Οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές. Το σημείο έχει αρκετή υγρασία και είναι τουλάχιστον τριάντα μέτρα μακριά από το μητρικό δέντρο – απόσταση απαραίτητη για να μπορεί να αναπτυχθεί το καινούριο φυτό. Το πώς έφτασε εκεί δεν έχει σημασία. Ίσως να το παρέσυρε ο άνεμος ή μια ξαφνική πλημμύρα. Ίσως να έπεσε από το ράμφος κάποιου πτηνού ή να το είχε κρύψει κάποιο ξεχασιάρικο τρωκτικό που μάζευε προμήθειες για τον χειμώνα. Τα αδέρφια του, τα βελανίδια που έπεσαν από το ίδιο δέντρο, δεν έχουν ανάλογη τύχη. Τα περισσότερα θα σαπίζουν εγκλωβισμένα στη γονική σκιά, άλλα θα γίνουν τροφή για τα ζώα και άλλα θα παραπέσουν σε μέρη όπου είναι αδύνατον να φυτρώσουν. Το τυχερό βελανίδι, όμως, τα καταφέρνει. Το σκληρό προστατευτικό περίβλημά του ανοίγει ομαλά και ο νέος σπόρος βλασταίνει και ριζώνει.

Image

Τον πρώτο χρόνο της ζωής της η νεαρή βελανιδιά (επιστημονικά δρυς) ψηλώνει ελάχιστα, είκοσι εκατοστά το πολύ. Ο ίδιος περίπου ρυθμός συνεχίζεται για τα επόμενα δέκα περίπου χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα, δαπανά όλη της την ενέργεια στο να χτίσει ένα στιβαρό ριζικό σύστημα που να πηγαίνει μέχρι και πέντε μέτρα βαθιά στο έδαφος. Έπειτα αρχίζει να ψηλώνει με